ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ: Η αξιοπρέπεια του ελαχίστου – Μουσικοθεατρική Παράσταση

Από Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013

στο Θέατρο ΑΡΓΩ

(Ελευσινίων 15, Μεταξουργείο, τηλ: 210-5201.684)

Μια παράσταση με την αυθεντική παραδοσιακή ερμηνεία της Γιώτας Βέη

ως κορυφαίας ενός πανάρχαιου χορού, που μας κυκλώνει, μας ενώνει και εν τέλει μας σώζει.

κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 6.30 μ.μ.

Με την Αιμιλία Υψηλάντη, τη Γιώτα Βέη και την Άννα Βε.

Μαζί τους οι:

Κώστας Μήτσιος (λαούτο), Βασίλης Παπανικολάου (ούτι), Νίκος Παραουλάκης (νέι-φλογέρες).

Κείμενα: Δημήτρης Λέντζος

Η Καλλιτεχνική Εταιρία Αργώ μας ταξιδεύει στον ποιητικό και μουσικό λόγο, σε ένα καταστάλαγμα της λαϊκής μας ευαισθησίας. Σαλπάρει με τραγούδια ακριτικά, παραλογές, κλέφτικα, ερωτικά, της λευτεριάς, της ξενιτιάς και της προσμονής, από την Ήπειρο, τη Θεσσαλία, τη Ρούμελη, τη Θράκη, την Κρήτη, την Πελοπόννησο, το Αιγαίο, τον Πόντο, τη Σμύρνη και τη Μ. Ασία, περνάει από τσάμικα και καλαματιανά και φτάνει στην ποίηση του Ρίτσου, του Σεφέρη και του Ελύτη και τη μουσική του Μ. Θεοδωράκη.
Σε τούτα τα τραγούδια ελλοχεύουν οι μικρές ονομαστικές των ονομάτων: Ο Μικροκωνσταντίνος. Ο Αλέξης ο Ανδρειωμένος. Ο Ντελή παπάς. Η Ελευθερία. Ο Ξεριζωμός. Ο Έρωτας. Η Νερατζούλα. Αχ η Νερατζούλα. Η Μνήμη. Η Μνήμη η χέουσα, σαν νωπή πληγή. 

Παράδοσης Εγκώμιον

«Ανοίχτε τα φτερούγια σας

να γράψω μια γραφίτσα»

…Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας πρόσφυγας… Στις μεγάλες ανακρίσεις των συνόρων του κατέσχεσαν όλα του τα υπάρχοντα. Και όμως επέζησε. Τον άλλο χρόνο, σε ένα μεγάλο μπλόκο, του κατέσχεσαν τα τραγούδια του. Ήταν νεκρός.
Αυτά τα τραγούδια δεν βγήκαν ποτέ ζητιανιά στις αυλές και στους δρόμους των σταυροφόρων. Ό,τι ζήτησαν το ζήτησαν μέσα τους, στις ακρώρειες των παθών και του πένθους. Στις παύσεις και στους ισοκράτες καιρούς, με την αξιοπρέπεια του ελαχίστου. Σ’ αυτές τις σκληρές και άνυδρες γεωγραφίες και στις ξερολιθιές της ιστορίας, φυτρώνει το τραγούδι ως σπάνιος ανθός, ευώδης, πολύχρωμος, γαμήλιος και πένθιμος.
Και έτσι ήταν πάντα, ένας κυκλικός χορός, τραγικός και μοιραίος στην μεγάλη σκηνή της ποίησης, πίσω από τα αναλόγια των εκκλησιών και πάνω απ’ την υγρή τάβλα στα σπίτια των φτωχών, με τις γιορτές και τα μνημόσυνα. Στις εσωτερικές εκείνες καρτερίες και νηστείες των δικών μας αγίων. Στις μεγάλες εκείνες λιτανείες της πέτρας και της μνήμης. Πόσα τραγούδια πρέπει να ζήσεις για να βρεις τα ωραία εκείνα περιβόλια της μέσα πατρίδας….
Το ‘Αχ’ των τραγουδιών, οι σιωπές της λύπης και η χαρά, είναι πολύ ακριβά για να σπαταληθούν στη γελοιότητα και την ελαφρότητα των παραιτημένων και των χειροκροτητών.

«Νερατζούλα φουντωμένη που ‘ναι τ’ άνθια σου»

Για το δελτίο τύπου κάντε κλικ εδώ.